Zondag 26 maart

Zo nu weet ik hoe het is om buiten op een bank te slapen. Om zes uur word ik wakker, ga naar het toilet en fris me wat op. Alles inpakken en net doen alsof ik net aankom . Want het is helemaal niet de bedoeling dat iedereen zomaar bij een tempel op een bankje gaat slapen. Als ik de trap af ga om koffie uit de automaat te halen word ik begroet door een Japanse dame die ik al eerder had ontmoet. Waar heb jij geslapen vraagt ze, en ik leg alles uit. Wacht,wacht zegt ze. Twee tellen later roept ze me naar binnen. Hier is je ontbijt. Ik sta echt versteld. Een gedeelte eet ik op, en vraag wat ik moet betalen. Osetai, zegt de vrouw. Deze dag begint al goed. Bij de tempel ontmoet ik een echtpaar uit Amsterdam, Ferry en Diana. Hier heb ik de hele dag mee opgetrokken. Ferry, een man van 71 heeft een flinke stap over zich. Een ijzeren conditie. Diana heeft een langzame stap maar gaat gewoon door. En ik vind dat mijn conditie niet zo goed is. Dat komt omdat ik teveel en te snel wil denk ik. Rond half twaalf gaan we wat eten in Yuki ,want de brandstof bijna op. Althans wel bij mij. We zijn nog maar net vertrokken of we worden geroepen door twee dames om koffie te komen drinken of thee, cake, zoete aardappel sushi enz. Osetai, het blijft bijzonder. We moeten nog een klein stukje klimmen en dalen. Het hoogste punt is honderd meter, alleen ik heb er heel veel moeite mee. Het laatste stukje gaat over de hoofdweg
Als ik even stil blijf staan om uit te hijgen word ik aangesproken door Yuko Oku, het Japanse meisje die het ontbijt had geregeld. Even de polsslag meten zegt ze. Zij blijkt arts te zijn in Hospital of Gumma University. Ik ben in goede handen, dat blijkt wel. De polsslag is goed, doe het wel rustig aan zegt ze, niet te snel gaan. Aangekomen bij tempel 23 regent het. Bij een hotel naast de tempel vraag ik of er nog een kamer vrij is, dat lukt gelukkig. Ik ben bekaf.