Maandag 27 maart

Gistermiddag eerst in de onsen van het hotel, daarna een heerlijk diner. Zo en nu naar bed. Het is acht uur als ik in mijn mandje kruip. Marian heeft nog gebeld, altijd weer goed om haar stem te horen. Heerlijk zo'n lange nacht, maar eigenlijk ben ik nog moe. Ik probeer nog een nachtje te blijven in het hotel, maar helaas het is vol geboekt. De tas ingepakt maar met minder ballast. Bij het postkantoor breng ik wat spullen die ik denk niet meer nodig te hebben. Drie kilo minder mee te slepen, dat merk ik direct. Toch ga ik maar aan de wandel, 13 km ongeveer. Dat vind ik genoeg voor vandaag. Na 7 km lopen stop ik voor een broodje en koffie. Als ik weer in de beentjes ben en bijna twee kilometer heb gelopen stopt er een auto. Er stapt een man uit en begint tegen me te praten. Hij brabbelt zo snel dat ik alleen begrijp dat ik mocht meerijden. Hij wilde me wel naar Kome Dashi brengen . Dat is zo'n 50 km verder, want daar wilde hij gaan vissen. Nou dat hoeft niet, Mugi is ver genoeg. Dat is vijf kilometer verder dan waar ik liep. Van dat meerijden krijg ik geen voldoening, het is wel makkelijk. In Mugi stap ik uit en probeer Internet, helaas. Hier ontmoet ik Bruno, een Fransman. We lopen samen op. Een paar km verder zien we vlaggen wapperen. Bruno zegt het lijkt wel of daar een tempel is. We gaan even om de hoek kijken. De vrouw des huizes komt ons tegemoet. Wij vragen of we een foto mogen maken. Dat mag. Ze biedt ons een kopje thee en een schaaltje met appel aan versierd met een bloemetje. We mogen gaan zitten en de vrouw vertelt ons over het huis en de prachtige Japanse tuin. Dat is werkelijk een plaatje. Dit huis is ongeveer 150 jaar oud. We mogen ook even bij haar zoon in huis kijken die ernaast woont. De vrouw vertelt over de samoerai helm die daar staat. De samoerai helm mogen wij voorzichtig op ons hoofd zetten. Het is een erfstuk die wordt doorgegeven van vader op zoon. De samoerai zwaarden staan aan weerskanten van de helm op een soort altaar. Een bijzondere ervaring is dit. Vannacht slaap ik in een minshuku. Hier komen ook Ferry en Diana die zich afvragen hoe ik hier zo snel ben gekomen. Ik zeg, ik heb gevlogen, ha ha ha.