Vrijdag 12 mei

Om zes uur is het ontbijt al. Het is wel vroeg maar regel is regel dus aanpassen maar. Nog wat foto's maken en dan vertrek ik. Na tweehonderd meter begint het klimmen. Dan wel direct steil omhoog. Drie Japanse dames die ook in de minshuku waren lopen voor me uit. Hijgend en puffend klimmen we naar boven
Vanaf 244 meter mogen we naar 927 meter klimmen. De eerste tweeëneenhalve kilometer gaat echt heel steil omhoog, dan zijn we op 680 meter. Na zo'n anderhalve kilometer zie ik een fiets staan tegen een boom. Het is best wel knap als je tot hier op de fiets bent gekomen. Die persoon is ijzersterk geweest,maar ik geloof dat niet. De Unpenji berg is de hoogste berg op deze route. Elke honderd meter even een minuut stoppen en dan weer verder. Een slopende etappe. Nog 247 meter klimmen over bijna drie kilometer, dat gaat een stuk beter maar wel vermoeiend. Drijfnat van inspanning kom ik aan bij tempel 66. Eerst even rusten dat heb ik nu wel nodig. Onderweg nog wel wat gefilmd en foto's gemaakt. De heerlijke rustgevende stilte in het bos, alleen de vogels en andere bosgeluiden, en de belletjes aan de stok waar we mee lopen. Hagedissen schieten regelmatig voorbij, roets en verdwijnen tussen de bladeren. Er zou een tsuyado zijn bij deze tempel, maar daar zijn ze mee gestopt. Dan zal ik een plek moeten vinden voor de tent, kan ook weer. Bij tempel 66 komen ook Walter en Hanny aan. Nou, ik dacht dat die mij allang voorbij waren, maar nee dus. Ga je met de kabelbaan naar beneden vraagt Hanny. Nee zeg ik, ik heb twee benen die moeten het maar doen
Walter is wat magerder geworden net als ik. Het is bij ons meer broek dan kont. Dat vind ik niet zo erg, hoef ik dat ook niet mee te slepen. Aan mijn rugzak ( 15 kilo ) heb ik al genoeg. De berg af is eigenlijk veel gevaarlijker dan de berg op . Het gaat dan wel niet zo steil naar beneden, maar je moet heel goed om je heen te denken. En het is hier echt boomstronkstruikelen. Het tempo ligt iets hoger dan wanneer ik omhoog ga, maar toch wel rustig aan. n Paar kilometer voor dat ik stop zie ik een soort tandradbaan. Dit wordt gebruikt om kisten met fruit naar boven te brengen. Na zeven kilometer zet ik mijn tent neer bij Otani Ike Pont. Dit is een klein maar mooi meer . Na een uur komt er een man die zegt dat het gaat regenen en dat ik beter honderd meter verder kan gaan staan onder een rusthut. Walter en Anneke komen hier ook